Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί η Παρασκευή και 13 θεωρείται γρουσούζικη μέρα; Η, ας το πούμε, συγκεκριμένη προκατάληψη ξεκινάει εκατοντάδες χρόνια πριν και πιο συγκεκριμένα, την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 1307, όπου βασανίστηκαν και σφάχτηκαν οι Ναΐτες ιππότες, το τρανό αυτό τάγμα ιπποτών που από απλοί ευγενείς κατάφεραν να έχουν τεράστια δύναμη στα χέρια τους, γεγονός το οποίο αποτέλεσε και το τέλος τους.
Ο Φίλιππος Δ’ έδωσε εντολή εκείνη τη μέρα. Οι άντρες του εισέβαλαν στις εγκαταστάσεις των Ναϊτών και αιχμαλώτισαν τους περισσότερους. Ακολούθησε η τυπική, πλέον, για εκείνα τα χρόνια διαδικασία των σκληρών βασανιστηρίων, ώσπου μερικοί λύγισαν και ομολόγησαν τις οποιεσδήποτε αμαρτίες τους. Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη. Θανατώθηκαν ως τον τελευταίο ιππότη. Παρ’ όλα αυτά, η συνέχεια τους αποτελεί ένα μυστήριο, καθώς λέγεται πως η επιρροή και η δύναμη τους, ήταν ακόμα μεγαλύτερη μετά το συγκεκριμένο συμβάν, αυτή τη φορά όμως υπογείως.
Το έναυσμα για το συγκεκριμένο αφιέρωμα δίνει η τηλεοπτική σειρά, που θα κάνει την πρεμιέρα της στις 6 Δεκεμβρίου από το History Channel, το «Knightfall». Το οποίο πραγματεύεται την ιστορία των Ναϊτών Ιπποτών και την αναζήτηση του χαμένου δισκοπότηρου.
Οι ρίζες των Ναϊτών Ιπποτών
Πριν αποκτήσουν την τεράστια δύναμη τους στην Ευρώπη αλλά και στην Ασία και γίνουν το ισχυρότερο τάγμα ιπποτών, οι Ναΐτες ιππότες είχαν τις ρίζες τους στη Γαλλία και ιδρύθηκαν από τον Ούγο ντε Πεν (1070-1136) και εννιά φτωχούς ευγενείς.
Το 1099 ήταν η ένδοξη μέρα για τη Χριστιανοσύνη. Οι Σταυροφόροι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ, μετά από 3 χρόνια πολέμων στην Ανατολή, και επιτέλους, θα μπορούσαν να προσκυνήσουν στην Άγια Πόλη. Αξίζει να αναφερθεί πως για να φτάσουν σε αυτό το σημείο, οι Σταυροφόροι ήταν πολλές φορές ανεξέλεγκτοι, σφάζοντας στο διάβα τους χωρίς διακρίσεις. Παρ’ όλα αυτά είχαν νικήσει και πλέον η πόλη ήταν δική τους.
Το γεγονός αυτό έφτασε γρήγορα στα αυτιά των ανθρώπων της Ευρώπης, οι οποίοι περίμεναν με ανυπομονησία να προσκυνήσουν στους Αγίους Τόπους. Έτσι, ξεκινούσαν μεγάλες ομάδες προσκυνητών για να φτάσουν στον προορισμό τους, ξεκινώντας ένα μεγάλο και επίπονο ταξίδι. Πέρα από αυτό, οι προσκυνητές έπεφταν θύματα ληστών κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους. Έτσι, το έτος 1119, οι Γάλλοι ευγενείς, προσέφεραν την προστασία τους, καθώς αντιμετώπιζαν οικονομικά προβλήματα, βρίσκοντας έτσι τον τρόπο να ανορθώθουν έστω και λίγο οικονομικά.
Προστάτες των προσκυνητών
Έτσι, οι ευγενείς από τη Γαλλία επικοινώνησαν με το Βασιλιά της Ιερουσαλήμ, τον Βαλδουίνο Β’ και πρότειναν την προστασία των προσκυνητών, με αντάλλαγμα χρήματα και προνόμια. Ο βασιλιάς, που έβλεπε πως οι προσκυνητές αντιμετώπιζαν σημαντικά προβλήματα στο δρόμο τους για τους Αγίους Τόπους, και θεωρώντας πως είναι αρκετά σημαντικό να καταφθάνουν όσο το δυνατό περισσότεροι πιστοί, παραχώρησε στους ευγενείς το Όρος του Ναού για την εγκατάσταση τους στην Ιερουσαλήμ.
Πλέον, το Όρος του Ναού έγινε η βάση των ιπποτών, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν εκεί για εννιά χρόνια, μαζεύοντας πλούτη και δύναμη. Η περιοχή της εγκατάστασης τους θεωρούνταν ιερή, καθώς πιστεύεται πως εκεί βρισκόταν ο Ναός του Σολομώντα. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, και η δύναμη τους αυξάνονταν ολοένα και περισσότερο, φαίνεται πως μαζί με τη δύναμη αυξάνονταν και οι δραστηριότητες τους. Πολλές από τις οποίες έχουν μείνει κρυφές μέχρι και στις μέρες μας. Θεωρείται, πως οι Ναΐτες ιππότες πραγματοποιούσαν και λάμβαναν μέρος σε μυστικές τελετές, οι οποίες ακόμα δεν έχουν φανερωθεί, ίσως και για τις οποίες θανατώθηκαν ως αμαρτία προς το χριστιανισμό.
Άνοδος στη δύναμη
Επιπλέον, έχει μείνει στην ιστορία ως το τάγμα των ιπποτών που έψαχναν να βρουν, ακόμα και πως είχαν ιερά κειμήλια στην κατοχή τους, τα οποία ήταν τεράστιας αξίας όπως, για παράδειγμα, το Άγιο Δισκοπότηρο. Είτε τα είχαν στην κατοχή τους, είτε όχι, οι Ναΐτες ιππότες κατάφεραν σε λίγα χρόνια να ασκούν μεγάλη επιρροή σε όλους τους κλάδους της πολιτικής και της εξουσίας. Το 1139 πέτυχαν να εξαιρεθούν από τη δικαιοδοσία των τοπικών επισκόπων και να υπαχθούν απευθείας στην αυθεντία του Πάπα, αυξάνοντας έτσι τη δύναμη και την επιρροή τους στη Δύση.
Το 1129, οι Ναΐτες ιππότες επέστρεψαν στην Ευρώπη. Εκεί δημιούργησαν τη βάση τους πλέον με διοίκηση και όλα τα απαραίτητα. Παράλληλα, έκαναν επίκληση σε πλούσιους και άρχοντες για να πραγματοποιήσουν δωρεές, έτσι ώστε να στηρίξουν τη δράση τους, αλλά και την άμυνα της Ιερουσαλήμ. Η διαδικασία συνεχίστηκε με την άδεια της εκκλησίας, που τότε έβλεπε το σκοπό αυτό ιερό και ώθησε τους άρχοντες να πραγματοποιήσουν δωρεές, λέγοντας τους, πως όποιος πλήρωνε, θα πήγαινε στον παράδεισο. Τα πλούτη των Ναϊτών είχαν πλέον φτάσει στα ύψη, μαζί με τη φήμη και τη δύναμη τους.
Η δράση τους
Σκοπός του τάγματος ήταν η προστασία των χριστιανών. Αφιέρωναν τη ζωή τους σε αυτό το σκοπό και απαρνιόνταν τα πάθη και τους πειρασμούς. Τα μέλη τους προέρχονταν από μεγάλες οικογένειες της Ευρώπης, που έδιναν τα παιδιά τους στο Τάγμα, για να υπηρετήσουν το Χριστό και να κερδίσουν την εύνοια της εκκλησίας και των ουρανών. Όποιο μέλος ορκιζόταν στους Ναΐτες ιππότες, ήταν αναγκασμένο να υπηρετήσει για όλη του τη ζωή το σκοπό αυτό. Παρά τις μελέτες και τις έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί, η τελετή ορκωμοσίας ενός καινούργιου μέλους δεν έχει ανακαλυφθεί και αποτελεί ένα από τα πολλά μυστήρια, που έχουν αφήσει πίσω τους.
Πέρα όμως από όλες τις παραπάνω δράσεις, οι Ναΐτες ιππότες αποτελούσαν και τραπεζίτες. Καθώς είχαν στην κατοχή τους αμέτρητα πλούτη, δάνειζαν τεράστια ποσά σε ευγενείς και άρχοντες. Είχαν φτάσει στο σημείο να έχουν την ισχυρότερη δύναμη στην Ευρώπη, ακούγοντας μόνο στο όνομα του Πάπα -και αυτό για τυπικούς και μόνο λόγους-. Έτσι, όπως ήταν αναμενόμενο, οι ευγενείς, οι άρχοντες και γενικά όλες οι ανώτερες τάξεις, που στην αρχή τους ευνοούσαν και τους υποστήριζαν, άρχισαν να εναντιώνονται με το Τάγμα.
Η μάχη του Χαττίν και η αρχή του τέλους των Ναϊτών
Ο Σαλαντίν, μέχρι το 1187, είχε καταφέρει για πρώτη φορά μετά την έναρξη των Σταυροφοριών, να ενώσει τον Ανατολικό κόσμο έναντι των σταυροφόρων, που είχαν καταλάβει μεγάλο μέρος της ανατολικής Ασίας. Για να ενισχύσει τη δύναμη του και να επαναφέρει στην κατοχή του περιοχές, οι οποίες είχαν καταληφθεί, θεώρησε πως έπρεπε να γίνει μάχη σε ανοιχτό χώρο. Μάζεψε, έτσι, στρατό 20.000 ατόμων, από τους οποίους σχεδόν οι μισοί ήταν ιππείς. Από την άλλη, ο βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, Γκι ντε Λουζινιάν, έπρεπε να αντιμετωπίσει τον Σαλαντίν, για να βάλει βάσεις στην εξουσία του, αλλά και να αποδυναμώσει όσο το δυνατόν περισσότερο τον εχθρό του, συγκεντρώνοντας 1200 ιππότες και 16.000 μάχιμους πεζούς, στους οποίους ανήκαν και πολλοί Ναΐτες ιππότες.
Όπως αναφέρεται και στο άρθρο σχετικά με τη μάχη του Χαττίν, στις 4 Ιουλίου 1187 το πρωί, στο Χαττίν 10 χιλιόμετρα δυτικά της Τιβεριάδας (Tiberias) και τριάντα χιλιόμετρα ανατολικά της Άκρας (Acre), άρχισε η σύγκρουση μεταξύ των δυο στρατιών. Το τέλος της ημέρας βρήκε τους χριστιανούς με τρομακτικές απώλειες και τους μουσουλμάνους με ελάχιστες. Ο Σαλαντίν εκτέλεσε τους αιχμάλωτους Ναϊτες ιππότες, επειδή δε δίνονταν λύτρα για την απελευθέρωση τους. Μέσα σε δύο μήνες, όλες οι πόλεις της Ούτρμερ παραδόθηκαν στον Σαλαντίν, εκτός από την Αντιόχεια, την Τρίπολη και την Τύρο. Στις 2 Σεπτεμβρίου 1187 η Ιερουσαλήμ παραδόθηκε και ο Σαλαντίν μπήκε στην πόλη με το στρατό του. Ήταν πλέον ο ήρωας του Ισλαμικού κόσμου.
Παρά το γεγονός ότι σφάχτηκαν πάρα πολλοί Ναΐτες ιππότες και μη, η μάχη αποτέλεσε την αρχή του τέλους για τη χριστιανική παρουσία στην Ιερουσαλήμ, καθώς καταλήφθηκε στη συνέχεια από τον Σαλαντίν.
Ο Φίλιππος Δ’ αποτελειώνει τους Ναΐτες ιππότες
Το 1285 ανήλθε στο θρόνο ο Φίλιππος Δ’ ο Όμορφος. Έχοντας να αντιμετωπίσει μια κρίση με βάση τη χρεοκοπημένο βασίλειο του, που χρωστούσε υπέρογκα ποσά στους Ναΐτες, αποφάσισε να λάβει δράση. Αρχικά, έπρεπε να καθαιρέσει το μοναδικό και πολύτιμο σύμμαχο τους, τον Πάπα. Πάπας τότε ήταν ο Βονιφάτιος Η’ και με την κατηγορία ότι ήταν αιρετικός, τον φυλάκισε. Στη συνέχεια, τον βασάνισε, για να αποκαλύψει μυστικά, όσον αφορά τους Ναΐτες ιππότες, αλλά και για να παραιτηθεί. Γεγονός, το οποίο οδήγησε τον Πάπα στην αυτοκτονία.
Κάνοντας πιο εύκολα τα πράγματα για το βασιλιά Φίλιππο Δ’, έδωσε τη θέση σε ένα φίλο και πιστό σε αυτόν, τον Βενέδικτο ΙΑ’. Όταν έφτασε η ώρα, που φυλάκισε με αβάσιμες κατηγορίες τους Ναΐτες, ο Πάπας δεν ήταν εκεί για να τους υπερασπιστεί.
Στις 13 Οκτωβρίου 1307 συνελήφθησαν 600 Ναΐτες ιππότες μαζί με το Μέγα Μάγιστρο και τους συμβούλους του. Οι κατηγορίες, όπως προαναφέρθηκε, του βασιλιά που είχαν την υποστήριξη του Πάπα, ήταν αβάσιμες, λέγοντας πως στη μυστική τελετή τους, ουρούσαν, έφτυναν και πατούσαν το σταυρό. Επιπλέον κατηγορίες ήταν ο σοδομισμός και η οικονομική διαφθορά.
Μετά τη «δίκη», οδηγήθηκαν στην Ιερά Εξέταση, η οποία ήξερε να αντιμετωπίζει τους κρατούμενους, είτε είχαν άδικο, είτε είχαν δίκιο. Τα βασανιστήρια ήταν τόσο άγρια, που αρκετοί ήταν αυτοί που υπέκυψαν. Ο Μέγας Μάγιστρος Ζακ ντε Μολέ, εκτελέστηκε στην πυρά στις 14 Μαρτίου του 1314. Όσοι Ναΐτες ιππότες κατάφεραν να ξεφύγουν, πήραν μαζί τους και ένα μεγάλο μερίδιο του θησαυρού. Ο Φίλιππος Δ’, αφού τελείωσε με το θέμα του τάγματος, πίστευε πως θα βρει τα αμέτρητα πλούτη τους. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε ένα μικρό μερίδιο, που ίσα ίσα κάλυπτε την οργάνωση για την καταστροφή του τάγματος.
Η συνέχεια τους αποτελεί ένα μυστήριο στην ιστορία, το οποίο δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα. Αμέτρητες θεωρίες υπάρχουν για τη συνέχεια του πανίσχυρου αυτού τάγματος, η αλήθεια όμως κρύβεται πολύ καλά στα έγκατα της ιστορίας και στην αιώνια σιωπή των ανθρώπων αυτών.
Πηγή maxmag
Άρθρο Χρήστος Καρακατσάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου