Οι γκροτέσκες φιγούρες, που θυμίζουν δαίμονες, φαινομενικά «ξενίζουν» τον επισκέπτη ενός χριστιανικού ναού.
Οι πιο διάσημες φιγούρες βρίσκονται στην Παναγία των Παρισίων, όμως είναι ένα αρκετά συνηθισμένο μοτίβο στους μεσαιωνικούς καθεδρικούς, το οποίο επιβίωσε στην αρχιτεκτονική και αρκετά μεταγενέστεων κτισμάτων, όπως π.χ σε διάφορα μαυσωλεία ή μουσεία του 18ου ή 19ου αιώνα.
Η ετυμολογία προέρχεται κατά πάσα πιθανότητα από την λέξη «gargouille» που σημαίνει στα γαλλικά «λαιμός», ενώ υπάρχει και η θεωρία πως προέρχεται από την λατινική λέξη «gurguilo» που αποδίδει τον ήχο που κάνει ο παφλασμός του νερού. Τέλος, προτείνεται και η ιταλική λέξη «gronda sporgente» που χρησιμοποιείται για τις προεξέχουσες υδρορροές.
Ο «πρόγονος» των γκαργκόιλ θεωρούνται λεοντοκεφαλές που συναντώνται στην αρχαία Αίγυπτο καθώς και περίτεχνες υδρορροές σε αρχαίους ελληνικούς ναούς, όπως ο ναός του Δία στην αρχαία Ολυμπία, μια τεχνική που αφομοίωσαν οι Ρωμαίοι και διέδωσαν στην Ευρώπη.
Η χρησιμότητά τους ήταν να μεταδώσουν στους αναλφάβητους χωρικούς της εποχής εκείνης την έννοια του κακού μέσω της γκροτέσκο φιγούρας καθώς και να διώξουν μακριά τα κακά πνεύματα τα οποία επιβουλεύονταν το ναό και το κακό να κρατηθεί μακριά από τους τοίχους της εκκλησίας, σύμφωνα πάντα με την λαϊκή αντίληψη της εποχής.
Εδώ έρχεται και ο γαλλικός θρύλος της Καθολικής Εκκλησίας του Αγίου Ρωμανού της Ρουέν. Ήταν επίσκοπος της Ρουέν την εποχή του βασιλέα Clotaire ΙΙ της Μεροβίγγειας δυναστείας. Τότε λέγεται πως στην περιοχή της Ρουέν ένα φτερωτός δράκος που τον ονόμαζαν Gargouille έβγαζε φωτιές από το στόμα και κατέστρεφε τις σοδειές και σκότωνε τους χωρικούς. Ο Άγιος Ρωμανός τότε με την βοήθεια ενός καταδίκου μπόρεσε και τον αιχμαλώτισε και τον μετέφερε στην πλατεία της πόλης όπου και έβαλαν τον δράκο στην πυρά. Μόνο το κεφάλι του δεν μπόρεσε να καεί εξαιτίας της πύρινης ανάσας του. Η κεφαλή του στη συνέχεια τοποθετήθηκε στους τοίχους του νεόκτιστου καθεδρικού για να τρομάζει τα κακά πνεύματα.
Πηγή alfavita
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου