Ο Horiyoshi 3 είναι ίσως ο πιο θρυλικός tattoo artist της Ιαπωνίας.
Μεγάλωσα σε μια συντηρητική μουσουλμανική οικογένεια και αν κάποιος ξάδερφός μου είχε τατουάζ, έπρεπε πάντα να το κρύβει. Τα τατουάζ αποτελούσαν τόσο ένα θρησκευτικό όσο και ένα πολιτισμικό ταμπού. Θυμάμαι να μας επισκέπτεται ο θείος μου από την Αμερική και κάθε φορά που τέντωνε το χέρι για να πάρει κάτι από το τραπέζι την ώρα του φαγητού, τα μάτια μας καρφώνονταν στις μαύρες γραμμές που ξεπρόβαλλαν κάτω από το πουλόβερ του. Ήταν ένα μυστήριο για εμάς, αν και βλέπαμε ότι για εκείνον είχε μια είδους πνευματική σημασία.
Το δέρμα μου πλέον είναι σημαδεμένο με μελάνι που σχηματίζει ονόματα δολοφονημένων φίλων, ένα πορτρέτο του Gaddafi, ημερομηνίες που μπήκα φυλακή και ένα διαμάντι. Έκανα τα τατουάζ μου γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι πιο κοντινοί μου συγγενείς θα τα έβλεπαν μόνο κατά τη διάρκεια της ισλαμικής τελετής του πλυσίματος του σώματος, πριν από την ταφή. Ήθελα το μελάνι να σχηματίζει ένα οπτικό πορτρέτο ιδεών και γεγονότων, που θα με μεταμόρφωναν κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Γιατί λοιπόν κάνουμε τατουάζ; Το κάνουμε για τον εαυτό μας ή για να τα μοστράρουμε στους άλλους; Στη Δύση ισχύουν μάλλον και τα δύο και αυτός είναι ο λόγος που πάντα με συνάρπαζε η νοοτροπία της Γιακούζα γύρω από τα τατουάζ. Πιστεύουν ότι τα τατουάζ είναι προσωπική υπόθεση, γι’ αυτό και τα μέλη κάνουν ολόσωμα τατουάζ που δεν διακρίνονται κάτω από τα μανίκια και τον γιακά. Με αυτόν τον τρόπο, λόγω της ταπεινότητας που χαρακτηρίζει την ιαπωνική κοινωνία, η κουλτούρα των τατουάζ δεν παρεμβαίνει στη δημόσια ζωή.
Από όλους τους tattoo artist στην Ιαπωνία, ο Horiyoshi 3 είναι ίσως ο πιο θρυλικός. Είναι ειδικός στα παραδοσιακά τατουάζ ιρεζούμι με έδρα τη Γιοκοχάμα και ταυτόχρονα είναι ο αγαπημένος tattoo artist της Γιακούζα – της ιαπωνικής μαφίας.
Τη μέρα που πήρα το τρένο, για να επισκεφτώ τον Horiyoshi 3, έβρεχε. Στην είσοδο του στούντιό του με υποδέχτηκαν δύο άνδρες με κοστούμια και με οδήγησαν μέσα, όπου ο Horiyoshi ήταν αφοσιωμένος στη δουλειά. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι γρύλιζαν στο ενδιάμεσο στα γιαπωνέζικα. Ο Horiyoshi ήταν σιωπηλός. Δεν μας έδωσε σημασία για μία ώρα. Η εκκωφαντική σιωπή δημιουργούσε μια ατμόσφαιρα διαλογισμού.
Οι άνδρες ήταν μέλη της τοπικής οικογένειας της Γιακούζα. Ο Horiyoshi «χτυπούσε» έναν κόκκινο ασιατικό κυπρίνο στο αφεντικό τους, έναν γκριζομάλλη άνδρα με κόκκινη φόρμα. Μου πρόσφεραν ένα τσιγάρο και εγώ τους ρώτησα νευρικά αν έπρεπε να βγω έξω, για να καπνίσω. Ο βόμβος της βελόνας του Horiyoshi σταμάτησε απότομα, καθώς ξεκίνησε να γελάει, λες και συνερχόταν από ένα όνειρο. «Χαλάρωσε. Κάτσε εδώ και κάπνισε».
VICE: Γιατί πιστεύεις ότι σε προτιμούν τα μέλη της Γιακούζα για τα τατουάζ τους;
Horiyoshi 3: H Γιακούζα θέλει πάντα τους καλύτερους, τα πάντα πρέπει να είναι πρώτης τάξης. Είτε πρόκειται για τα ρούχα που φορούν είτε τα μέρη που συχνάζουν, είτε για τις γυναίκες που τους συνοδεύουν ή τα αυτοκίνητα που οδηγούν. Έχουν μεγάλη υπερηφάνεια και θέλουν να έχουν ωραία εμφάνιση, επομένως έρχονται εδώ.
Στη Δύση, όταν σκεφτόμαστε Ιάπωνες με τατουάζ σε όλο το σώμα, το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι η Γιακούζα.
Η σύνδεση της κουλτούρας των τατουάζ με τη Γιακούζα και τον κόσμο του εγκλήματος είναι προϊόν της δημοσιογραφίας. Τα μικρά παιδιά διαβάζουν για τη Γιακούζα και πιστεύουν ότι αποτελείται από κακούς ανθρώπους. Όμως, εγώ τους γνωρίζω προσωπικά. Κάνουν πολλά καλά πράγματα για την κοινότητά μας. Όταν έγινε ο σεισμός, πρόσφεραν βοήθεια πιο γρήγορα κι από την κυβέρνηση. Όλοι είχαν εγκαταλείψει τα σπίτια τους και η Γιακούζα εξασφάλισε ότι δεν θα γίνει καμία διάρρηξη.
Αρνείσαι ποτέ να κάνεις ένα τατουάζ;
Ναι, ποτέ δεν κάνω τατουάζ πάνω από τον λαιμό ή στα χέρια. Πιστεύω ότι η ομορφιά κρύβεται σε αυτό που δεν βλέπεις. Η ομορφιά είναι κάτι διαφορετικό για κάθε άνθρωπο. Μπορεί να έχει να κάνει με την προσωπική σου ιστορία ή με την κουλτούρα που είναι ριζωμένη μέσα σου. Η ιαπωνική αισθητική είναι πολύ μοναδική σε σχέση με την αισθητική της Δύσης. Αν σκεφτείς το σεπούκου (σ.σ. την τελετουργική ιαπωνική αυτοκτονία, που συνήθως λέμε «χαρακίρι»), θα δεις ότι έχουμε μια αισθητική ποιότητα, όσον αφορά την αυτοκτονία και τον θάνατο. Είναι ακριβής, απλή, εύθραυστη, τολμηρή και βαρυσήμαντη. Οι τελετές του τσαγιού, οι ανθοσυνθέσεις, τα σπαθιά των σαμουράι – όλα αυτά συνοδεύονται πολύ συνειδητά από ένα συγκεκριμένο ύφος.
Γιατί πιστεύεις ότι είναι σημαντικό να είναι κρυμμένα τα τατουάζ;
Η κουλτούρα των τατουάζ στην Ιαπωνία εξακολουθεί να είναι ένα ταμπού, όμως αυτός είναι ο λόγος που είναι τόσο όμορφη. Οι πυγολαμπίδες φαίνονται μόνο τη νύχτα. Η ομορφιά τους είναι ορατή μόνο το βράδυ. Δεν μπορείς να την εκτιμήσεις την ημέρα. Όταν κάτι γίνεται μόδα, παύει να είναι συναρπαστικό. Στη δυτική κουλτούρα, μπορεί τα τατουάζ να είναι μόδα και τρέντι, όμως στην Ιαπωνία εκτιμούμε τα τατουάζ που δεν φαίνονται και ακριβώς γι’ αυτό πιστεύουμε ότι είναι όμορφα – επειδή είναι κρυμμένα. Το να είσαι στη σκιά είναι μέρος της ιαπωνικής κουλτούρας.
Οι δυτικές εκκλησίες είναι φωτεινές και πολυτελείς, όμως οι ναοί μας είναι σκοτεινοί και μουντοί. Στην ιαπωνική κουλτούρα απεικονίζουμε το φως χρησιμοποιώντας τις σκιές. Η σκιά του Βούδα είναι πιο σημαντική από το πρόσωπο του αγάλματος. Οι άνθρωποι κάνουν τατουάζ ξέροντας ότι δεν θα τα επιδεικνύουν συνεχώς και γι’ αυτό δεν τα αντιμετωπίζουν σαν ένα απλό ζήτημα. Η πνευματική μας κουλτούρα είναι διαφορετική από άλλες χώρες, καθώς όταν δείχνουμε τα τατουάζ μας, παίρνουν τη μορφή ενός μυστηριώδους φωτός που είναι κρυμμένο και όμορφο. Γι’ αυτό είναι τόσο συναρπαστικό.
Γιατί αρνείσαι να αποκαλέσεις τον εαυτό σου καλλιτέχνη;
Δεν θα το αρνηθώ, είμαι τεχνίτης. Αν οι άνθρωποι θέλουν να το αποκαλούν αυτό τέχνη, είναι δικό τους θέμα. Εγώ πάντως είμαι τεχνίτης. Υπάρχει ένα διάσημο γλυπτό που λέγεται «Η Κοιμωμένη Γάτα» ή αλλιώς «Νεμούρι-Νέκο» Λένε ότι είναι ένα εξαιρετικό έργο τέχνης, όμως δεν ξέρω αν ο γλύπτης ήθελε πράγματι να δημιουργήσει τέχνη. Ήταν ένας τεχνίτης. Είμαι σίγουρος ότι ποτέ δεν αποκάλεσε τον εαυτό του καλλιτέχνη.
Ο κόσμος με ρωτάει πάντα τι πιστεύω ότι είναι η τέχνη. Δεν ξέρω ποιο είναι το όριο, για να βαφτίσεις κάτι τέχνη. Στους παραδοσιακούς γιαπωνέζικους πάπυρους, η απόλυτη μορφή τέχνης για αυτό το μέσο είναι όταν δεν υπάρχει καμιά ζωγραφιά στον πάπυρο. Υπάρχει μια ομορφιά στον χώρο και ο θεατής πρέπει να φανταστεί τι είναι η τέχνη.
Όσον αφορά τη σύγχρονη τέχνη, αν κάποιος διάσημος μαζέψει πέτρες από το πεζοδρόμιο και τις βάλει σε μια μεγάλη γκαλερί, αυτό θεωρείται επίσης τέχνη. Ακόμη και η περιγραφή ενός έργου γίνεται τέχνη. Κάστρα, σπαθιά, κεραμική – όλα τέχνη είναι. Πού είναι τα όρια; Προσωπικά, πιστεύω ότι τα ιαπωνικά τελετουργικά τσαγιού είναι τέχνη. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι είναι τέχνη πλέον. Εξαρτάται τελικά από το ποιος την παράγει; Ποιος έχει αξία στις μέρες μας; Τι έχει αξία;
Πηγή vice
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου