O Alexandre μετακινεί αθόρυβα το σώμα από τη μια θέση στην άλλη. Το σηκώνει, το γυρίζει μπρούμυτα και το τοποθετεί ξανά ανάσκελα. Οι κινήσεις του με το νυστέρι είναι ακριβείς και υπολογισμένες. Δεν πρόκειται για δολοφόνο, αλλά για τον άνθρωπο που ετοιμάζει τους νεκρούς για την κηδεία τους.
«Φροντίζω τους νεκρούς ώστε να δείχνουν όμορφοι», λέει, εξιδανικεύοντας τη δουλειά του. Με το τέλειο μαλλί, το άψογα σιδερωμένο πουκάμισό του και το πρόσωπο του αγοριού της διπλανής πόρτας, μπορείς να τον φανταστείς ευκολότερα σε σχολή επιχειρήσεων παρά σε νεκροτομείο.
«Στη Γαλλία, η σύγχρονη ταρίχευση απογειώθηκε τη δεκαετία του '60 και '70», λέει. Παρόλο που οι τελετουργίες για τη διατήρηση του σώματος υπήρχαν από την αρχαιότητα, στη Γαλλία ήταν σπάνιο φαινόμενο μέχρι που ο Jacques Marette, διευθυντής εταιρείας γραφείων τελετών, ίδρυσε μια σχολή για την εκπαίδευση επαγγελματιών στην ταρίχευση. «Πριν από αυτή την εξέλιξη, το ενδιαφέρον επικεντρωνόταν στην κηδεία και η εμφάνιση του νεκρού ήταν μεταγενέστερη σκέψη».
Σε γενικές γραμμές, η ταρίχευση αποσκοπεί στη διατήρηση του σώματος και πραγματοποιείται είτε με την τοποθέτησή του σε μια παγωμένη επιφάνεια είτε με την εισαγωγή ενός καθαριστικού μέσου στο αγγειακό σύστημα. Η ετοιμασία του νεκρού περιλαμβάνει ακόμη τον καλλωπισμό, δηλαδή την ένδυση, το βάψιμο του προσώπου και το χτένισμα και/ή το βάψιμο των μαλλιών.
Φυσικά, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ευχάριστη εντύπωση γι' αυτήν τη δουλειά. Προτού φτάσω στο εργαστήριο του Alexandre, φανταζόμουν πως ο χώρος θα μύριζε απολυμαντικό και πως ένα σύννεφο από μύγες θα πετούσε γύρω από ένα σώμα σε αποσύνθεση. Όμως η κατάσταση τελικά ήταν πιο υποφερτή. Παρόλο που δεν είναι ο ιδανικός τρόπος για να περάσω ένα απόγευμα Παρασκευής, η εμπειρία δεν ήταν τόσο καταθλιπτική.
«Αυτή είναι μια ασυνήθιστη περίπτωση», λέει ο Alexandre κοιτώντας το πτώμα. Ένα μέρος του ποδιού είναι σαπισμένο˙ όπως φαίνεται, πέθανε από καρκίνο. Αφού πλύνει το σώμα, ο Alexandre χρησιμοποιεί διάλυµα φορμόλης για να διακόψει τη διαδικασία αποσύνθεσης. Δεν διορθώνει τίποτα – απλώς καλύπτει τη σήψη και τις μυρωδιές ώστε να μη χειροτερεύσει η κατάσταση του σώματος.
Κάνει μια τομή στον λαιμό, από εκεί βγάζει την αρτηρία και της εισάγει ένα σωλήνα. Έπειτα τον συνδέει με μια αντλία με την οποία εισάγει ένα ταριχευτικό υγρό ενώ ταυτόχρονα αντλεί το μείγμα αίματος, σωματικών υγρών και φορμόλης. Η διαδικασία διαρκεί περίπου 20-30 λεπτά.
«Το επάγγελμα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο», λέει όσο δουλεύει. Έχει τη δική του επιχείρηση με έναν υπάλληλο αλλά ελπίζει να προσλάβει άλλον ένα μέσα στους επόμενους μήνες. Δουλεύει κάθε μέρα, από τις 7 το πρωί μέχρι αργά το βράδυ τις περισσότερες ημέρες. «Είναι από τις δουλειές που τις Κυριακές έρχεται και η σύζυγός σου ώστε να περάσετε λίγο χρόνο μαζί», λέει γελώντας.
«Το πραγματικό πρόβλημα είναι πως δεν έχεις ποτέ άδεια» και συνεχίζει: «Ακόμη κι αν ένα απόγευμα πάρω ρεπό, μπορεί να με καλέσουν ανά πάσα στιγμή για μια ετοιμασία. Έχω πάντα το τηλέφωνο ανοικτό και τις αποσκευές με τα εργαλεία της δουλειάς έτοιμες στο πορτμπαγκάζ».
Εβίτα Περόν
Ο Alexandre δεν είναι πραγματικά υποχρεωμένος να απαντήσει στα τηλεφωνήματα, αλλά ακούγοντάς τον μου δίνει την εντύπωση πως είναι. «Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω για τους νεκρούς και τις οικογένειές τους. Φαντάζεσαι να πρέπει να περιμένεις να γυρίσω από τις διακοπές μου για να δεις τον νεκρό πατέρα σου;». Είναι αλήθεια, δεν μπορώ να το φανταστώ. «Συχνά, μου λένε πως οι "ασθενείς" μου μπορούν να περιμένουν. Αλλά, σε γενικές γραμμές, οι οικογένειες δεν μπορούν να δουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα προτού κάνω τη δουλειά μου».
Όσο η αντλία τραβάει το αίμα, ο Alexandre ξεκινά να καθαρίζει το πρόσωπο της νεκρής. Τοποθετεί βαμβάκι σε όλες τις οπές για να αποφευχθούν απρόσμενες διαρροές υγρών. Έπειτα ράβει το στόμα ώστε να μην κουνηθεί τίποτα από τη θέση του.
«Πάντα φοβάμαι ότι κάτι θα πάει στραβά. Δεν υπάρχει περιθώριο για λάθη σε αυτήν τη δουλειά – έχεις μόνο μία ευκαιρία». Δεν είναι μόνο θέμα ηθικής αλλά και οικονομικό, αφού ένα λάθος θα μπορούσε να του στοιχίσει ένα πελάτη. Η ταρίχευση και ο καλλωπισμός του νεκρού δεν είναι υποχρεωτικά στη Γαλλία, αλλά οι ιδιοκτήτες των γραφείων τελετών προσπαθούν να πουλήσουν αυτές τις υπηρεσίες στους πελάτες. Πάντως, τελευταία μερικοί από αυτούς τις περικλείουν στο πακέτο που προσφέρουν οπότε δεν έχεις άλλη επιλογή. Τα μεγάλα γραφεία μάλιστα προσλαμβάνουν υπεύθυνους ταρίχευσης και καλλωπισμού, αλλά τα περισσότερα διατηρούν εξωτερικούς συνεργάτες.
«Η εκπαίδευση είναι σημαντική. Στη Γαλλία υπάρχει κλειστός αριθμός εισακτέων στις σχολές και κάθε χρόνο μειώνεται ο αριθμός των διπλωματούχων». Η εκπαίδευση διαρκεί δύο χρόνια και χωρίζεται σε δύο μέρη: μερικοί μήνες θεωρίας και μερικοί μήνες πρακτικής. «Συνηθιζόταν ο μαθητής να πληρώνει τον εκπαιδευτή του», όμως επειδή ο Alexandre δεν είχε χρήματα για να πληρώσει τον μέντορά του, ούτε εκείνος παίρνει χρήματα από τους μαθητές του.
Μέχρι να τελειώσουμε τη συνέντευξη ο Alexandre είχε ολοκληρώσει την ετοιμασία. Τοποθετεί τη νεκρή γυναίκα μέσα στο φέρετρο και χτενίζει τα μαλλιά της. Ελέγχει για τελευταία φορά ότι όλα είναι τέλεια και χαμογελάει, περήφανος για τη δουλειά του. Μέσα σε λίγες ώρες το πρόσωπό της είχε μεταμορφωθεί. Φαινόταν γαλήνια. Χάρη στον Alexandre, θα παραμείνει έτσι μέχρι την κηδεία της που θα πραγματοποιηθεί σε λίγες ημέρες.
Πηγή vice
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE France
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου