«Απόπειρα πλαστοπροσωπίας εντόπισαν υπάλληλοι της Περιφέρειας Αττικής, σε διαδικασία εξέτασης υποψηφίων οδηγών (σήματα) στη Διεύθυνση Μεταφορών και Επικοινωνιών Π.Ε. Πειραιώς και Νήσων της Περιφέρειας. Kατά τον έλεγχο της ταυτοπροσωπίας, διαπιστώθηκε ότι στη θέση του πραγματικού υποψηφίου είχε προσέλθει άλλο άτομο. Ειδοποιήθηκε το τοπικό αστυνομικό τμήμα, οπότε και κατέφτασε στην υπηρεσία κλιμάκιο της ομάδας ΔΙΑΣ - ωστόσο ο φερόμενος ως υποψήφιος είχε τραπεί σε φυγή».
Αυτή είναι άλλη μια είδηση, που ήρθε να προστεθεί σε ένα συνονθύλευμα ειδήσεων που σχετίζονται με την κυκλοφοριακή αγωγή στη χώρα μας.
Όλα αυτά, συνετέλεσαν στο να επανέλθει στο προσκήνιο η συζήτηση για τις διαδικασίες που παίρνει κάποιος δίπλωμα στην Ελλάδα.
Πόσο ικανός είναι άραγε κάποιος, τελειώνοντας μια σχολή οδηγών, να βγει στον δρόμο;
«Δεν μπορείς να φανταστείς πόσα προβλήματα έχει ο κόσμος. Πρέπει να περνούν ψυχολόγο, τόσο οι εκπαιδευόμενοι όσο και εμείς, οι δάσκαλοι. Η εκπαίδευση είναι άθλια. Για παράδειγμα, μαθαίνουμε στους εκπαιδευόμενους να κάνουν οπισθογωνία. Είναι τραγικό, διότι η οπισθογωνία απαγορεύεται κανονικά. Υπάρχει μόνο για λόγους εκπαίδευσης και εξέτασης. Βγάλε τον άλλον/η στην εθνική να κάνει προσπέραση, να αλλάξει όλες τις ταχύτητες, να πάει σε στροφές, σε ανηφόρες, να οδηγήσει σε βροχή και στην τελική, να κρίνει ο δάσκαλος αν είναι ικανός κάποοιος να βγει στον δρόμο. Έχουμε την εμπειρία και, κάποιοι, την κατάρτιση να αντιληφθούμε αν ο άλλος στέκει ψυχολογικά. Προσωπικά, έχω κάνει σεμινάρια ψυχολογίας, ωστόσο όλοι οι δάσκαλοι θα έπρεπε να περνούν ψυχολογικά τεστ κάθε χρόνο. Υπάρχουν πολλοί εκπαιδευτές που δεν είναι στα καλά τους και το πιο απλό για αυτούς είναι να παρενοχλήσουν σεξουαλικά μια κοπέλα», λέει ο Θοδωρής Σπηλιωτόπουλος, εκπαιδευτής και ιδιοκτήτης σχολής οδηγών. Αν και ξεκινήσαμε πιο σοβαρά την κουβέντα, έχω επικοινωνήσει μαζί του για να μου διηγηθεί τραγελαφικά περιστατικά που του έχουν συμβεί από μαθητές/τριές τους, για να καταλάβουμε τι μυαλά θα συναντήσουμε στον δρόμο στην επερχόμενη έξοδο των Αθηναίνων προς τα χωριά τους, λόγω Πάσχα.
Είναι άπειρα τα περιστατικά που έχω ζήσει, αλλά καταλαβαίνεις ότι είναι δύσκολο να σου τα διηγηθώ όλα μιας και έχω εκπαιδεύσει πάνω από 3.000 μαθητές και μαθήτριες. Κάθε μαθητής έχει πάντα κάτι καινούριο να σου κάνει και να σε ξαφνιάσει.
Γίνονται διάφορα στην εκπαίδευση, αλλά στην εξέταση συμβαίνουν πράγματα που δεν μπορεί να συλλάβει το μυαλό σου. Νομίζω, εξαιτίας του άγχους. Για να καταλάβεις, αυτήν την εβδομάδα, δίναμε για δίπλωμα με μια κοπέλα - ας την πούμε Μαρία. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, οι εξεταστές που κάθονταν πίσω, τη ρωτούσαν διάφορα πράγματα για να σπάσει ο πάγος, τύπου «πώς σε λένε;». Όταν τη ρώτησαν πώς λένε τον μπαμπά της, πάγωσε. Είχε πάθει black out. Το άγχος στις εξετάσεις οδήγησης είναι μεγαλύτερο από οτιδήποτε άλλο, επειδή η επαφή με τον εξεταστή είναι άμεση. Βρίσκεται ακριβώς από πίσω σου, είναι σαν μπαμπούλας. Οπότε, ακόμα και αν τα κάνεις όλα τέλεια στην εκπαίδευση, στην εξέταση όλο και κάποια χαζομάρα θα συμβεί.
Ποτέ δεν είναι αργά - ή μήπως είναι;
Έρχεται στη σχολή ένας νεαρός με μια 87χρονη γυναίκα. Ήταν η θεία του. Νόμιζα ότι ενδιαφερόταν για δίπλωμα ο νεαρός. Όχι, όμως. Η ηλικιωμένη είχε κληρονομήσει το αυτοκίνητο της αδερφής της και ήθελε να μάθει να το οδηγεί. Η ίδια είχε δίπλωμα, αλλά το είχε βγάλει πριν 70 χρόνια και μάλιστα, χωρίς να έχει κάνει μαθήματα. Της το είχαν φέρει στο σπίτι. Ο ανιψιός της, μου είπε πως είχε προσπαθήσει να της πει ότι είναι μεγάλη σε ηλικία αλλά τσακώνονταν συνέχεια, οπότε έπρεπε να βρω εγώ θεωρητικά έναν τρόπο να της το πω. Τέλος πάντων, ξεκινάμε.
Έλεγχα εγώ το γκάζι και το φρένο από τα δικά μου πεντάλ, αλλά και το τιμόνι που το έπιανα συνέχεια διότι έφευγε από τον δρόμο. Με τη συγκεκριμένη γυναίκα είχα το εξής πρόβλημα. Όποτε έβλεπε εικονοστάσι, άφηνε τα χέρια της από το τιμόνι για να κάνει τον σταυρό της, ενώ ταυτόχρονα έκλαιγε και έλεγε «αδερφούλα μου». Εκεί που πραγματικά τα χρειάστηκα ήταν όταν σε σταυροκόπημα, πήγε να φύγει το αμάξι σε ένα χαντάκι.
Η ζώνη δεν πάει εκεί
Μπαίνει μαθήτρια στο αυτοκίνητο και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε το μάθημα. Έρχεται η ώρα να βάλει τη ζώνη της. Περιμένω. Αυτό που ακολουθεί, με ξεπερνά. Γυρίζω να δω τι κάνει και την πετυχαίνω με τη ζώνη τυλιγμένη γύρω από τον λαιμό της, δύο φορές κιόλας. Πήγε να πνιγεί, δεν σου κάνω πλάκα.
Μεγάλε, πού πας;
Αν μπορείς να το εξηγήσεις αυτό, πες μου. Έρχεται μαθητής μου, για να κάνουμε πρακτική εκπαίδευση και του λέω να μπει στη θέση του οδηγού. Το παράθυρο στην πλευρά του οδηγού ήταν ανοικτό και έγινε ακριβώς αυτό που μπορεί να φαντάζεσαι. Μπήκε στο αυτοκίνητο με το κεφάλι, από το παράθυρο. Του λέω, «Ρε μεγάλε, πού πας;».
Μεγάλε, πού πας; #2
Επίσης, με άλλον μαθητή, είχε έρθει η ώρα να δοκιμάσουμε την όπισθεν. «Πάμε πίσω», του λέω. Ξαφνικά, ανοίγει την πόρτα και βγαίνει από το αυτοκίνητο. Έχω μείνει μες στο αυτοκίνητο και κοιτάζω να καταλάβω τι κάνει. Πηγαίνει λοιπόν και κάθεται πίσω από το αυτοκίνητο, στο πορτ-μπαγκάζ. Νόμιζε ότι αυτό εννοούσα, με το «πάμε πίσω».
Με βρετανικό στιλ
Περιστατικό αυτής της εβδομάδας: μπαίνει μαθητής μου στο αυτοκίνητο, ώστε να ξεκινήσουμε πορεία μέχρι ένα σημείο και έπειτα, να επιστρέψουμε. Η ερώτησή του; «Δάσκαλε, όταν οδηγούμε προς τα κάπου, πηγαίνουμε από τη δεξιά πλευρά του δρόμου». «Σωστά», του απαντώ. «Όταν επιστρέφουμε, όμως», λέει, «οδηγούμε από τη δεξιά ή την αριστερή πλευρά;». Αν και του εξήγησα ότι πάλι από την αντίστοιχη δεξιά πλευρά πηγαίνουμε, κάνοντας χιούμορ κιόλας ότι στην Αγγλία οδηγούν ανάποδα, εκείνος στην επιστροφή είχε πιάσει την αριστερή λωρίδα. Ευτυχώς, τον διόρθωσα πριν να είναι αργά.
Αριστερά-δεξιά, σκόρδο-κρεμμύδι
Ένα από τα πιο κοινά λάθη που παρατηρούνται είναι πως σχεδόν κανείς δεν ελέγχει τους καθρέφτες του όταν πηγαίνει να στρίψει. Αυτό, σε συνδυασμό με το μπέρδεμα που έχουν κάποιοι σχετικά με το πού είναι η αριστερή πλευρά και ποια η δεξιά, κάνει τα πράγματα ανησυχητικά. Είμαι, λοιπόν, με έναν μαθητή -ας τον πούμε Γιώργο- και μόλις έχει ξεκινήσει η διαδικασία της εξέτασης. Όλα ξεκινούν καλά, ωστόσο μετά από 30 δευτερόλπετα ακολουθεί διασταύρωση. «Στρίψε αριστερά, στη διασταύρωση», λέει ο ένας εξεταστής. Ο Γιώργος βγάζει φλας και στρίβει δεξιά. Έσπασε κάθε ρεκόρ. Δεν έχει κοπεί ξανά τόσο σύντομα μαθητής μου.
Η πτώση
Έρχεται μια άλλη εκπαιδευόμενη, για μηχανάκι αυτήν τη φορά. Ανεβαίνει μια χαρά πάνω στο μηχανάκι και πάμε προς μια μεγάλη έκταση, για να κάνει τα λεγόμενα «οχτάρια». Τα πήγαινε μια χαρά, ώσπου έφθασα σε σημείο να χαζέψω για λίγο. Ένα λεπτό μετά, κοιτώντας πίσω μου, δεν την είδα πουθενά. Πανικοβλήθηκα. Ξαφνικά, εκεί που την έβλεπα, την έχασα. Κοιτούσα από εδώ, κοιτούσα από 'κει, τίποτα. Ξεκίνησα να ψάχνω σε κάτι χόρτα που υπήρχαν εκεί γύρω και τη βρήκα ξαπλωμένη μέσα σε μια πυκνή βλάστηση, με το μηχανάκι δίπλα και την ίδια να γελάει.
Η πτώση #2
Άνδρας αυτήν τη φορά, πάλι με μηχανάκι. Αυτός ο άνδρας ισχυριζόταν ότι ξέρει να οδηγεί -όπως σχεδόν κάθε άνδρας-, οπότε ξεκινήσαμε αμέσως. Πρώτο μάθημα και λέμε να κάνουμε μια απλή πορεία. Βλέπω τον τύπο να δυσκολεύεται, να κοιτάει τα πόδια του. Του λέω, «πάμε». Ο άνθρωπος καβαλάει, βάζει το ένα πόδι από τη μια μεριά και το άλλο από την άλλη, και απλώς περιμένει να ισορροπήσει το μηχανάκι - μαγικά, λες και είχε βοηθητικές ρόδες. Όπως καταλαβαίνεις, ακολούθησε μια γερή πτώση. Ευτυχώς, το κράνος ήταν καλό.
Ένα αυτοκίνητο λιγότερο
Όπως σου είπα και πριν, σχεδόν όλοι οι άνδρες που έρχονται για μαθήματα σού λένε ότι ξέρουν να οδηγούν. Πολλοί από αυτούς το πιστεύουν κιόλας, όπως ένα μαθητής μου ο οποίος φαινόταν να έχει φοβερή αυτοπεποίθηση και τόνιζε πριν καν ξεκινήσουμε την εκπαίδευση, πόσο καλά ξέρει να οδηγεί. Το πρώτο μάθημά μας τελείωσε πολύ σύντομα. Ο τύπος πάτησε τέρμα το γκάζι και άφησε τον συμπλέκτη εντελώς απότομα, με αποτέλεσμα το αμάξι να μείνει εκεί και να μην κουνηθεί ξανά. Κάπνισαν τα λάστιχα, έγινε ένας χαμός.
Η τυπάρα
Σε εξετάσεις, τυχαίνει μαθητής μου να έχει φάει πιο πριν, κάποιο φαγητό με ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ σκόρδο. Δεν άντεχες να καθίσεις δίπλα του. Με το που μπαίνουν, λοιπόν, οι εξεταστές το καταλαβαίνουν. Τους βλέπω από τον καθρέφτη ότι κοιτάζονται και ο ένας δεν αντέχει: «Ρε μεγάλε, όλη την πλεξούδα με τα σκόρδα έφαγες;», του λέει. «Μας πέθανες». Τελικά, η εξέταση συνεχίστηκε με τους εξεταστές να έχουν το κεφάλι τους έξω από το παράθυρο.
Bonus: το τρακάρισμα
Η αλήθεια είναι ότι σε σχέση με άλλους δασκάλους οδήγησης, με τους οποίους μιλώ, έχω σταθεί τυχερός, μιας και δεν είχα κάποιο σοβαρό ατύχημα με μαθητές μου. Το μόνο που έχει συμβεί και αφορά τρακάρισμα σε εξέταση, ήταν από φταίξιμο άλλου. Ήρθε ένας μεθυσμένος με ένα τζιπ και απλώς μας την έδωσε από πίσω, τραυματίζοντας ελαφρά τους εξεταστές που κάθονταν στα πίσω καθίσματα.
Είναι πολλά που συμβαίνουν, σχεδόν καθημερινά. Από μαθήτρια που έχει βγει να χορέψει στον δρόμο την ώρα που παίζει το αγαπημένο της κομμάτι στο ράδιο, μέχρι STOP που τα περνούν απλώς σαν να μην υπάρχουν. Από μπερδέματα μεταξύ φλας και μοχλού για τους υαλοκαθαριστήρες, μέχρι μαθήτρια που μπέρδεψε το δαχτυλίδι, που υπάρχει σε ορισμένα κιβώτια ταχυτήτων για την όπισθεν, με το δαχτυλάκι και με ρώτησε «να βάλω δαχτυλάκι τώρα;», όταν της είπα να κάνουμε οπισθογωνία. Το πιο κοινό πρόβλημα είναι ο συμπλέκτης, που αν κάποιος είναι πιο θεωρητικός ως χαρακτήρας, τότε αρνείται την ύπαρξή του. Επίσης, πολλοί και πολλές βλέπουν το μάθημα ως ψυχοθεραπεία και έρχονται απλώς για να σου πουν ό,τι μπορείς να φανταστείς, χωρίς καν να έχεις ρωτήσει.
Πηγή vice
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου