Υπέρογκα ποσά δαπανώνται στην παραγωγή ολιγόλεπτων βίντεο για την προώθηση ταινιών. Η ποιότητα και η απήχηση τους είναι αυτή που σε μεγάλο ποσοστό, θα κρίνει την εισπρακτική επιτυχία της ταινία. Φυσικά, αναφερόμαστε στα trailer, που σαν άλλο είδος τέχνης συνδυάζει τόσο αυτή του κινηματογράφου, όσο και αυτή της διαφήμισης. Πώς όμως προέκυψε αυτή η τόσο προσοδοφόρα και μεγαλοφυής ιδέα;
Κι όμως τα trailer δεν προέκυψαν τόσο συνειδητά όσο θα περίμενε κανείς. Μάλλον ήρθαν σαν συνέπεια του τρόπου προβολής των ταινιών στους πρώτους κινηματογράφους. Πιο συγκεκριμένα, οι πρώτοι κινηματογράφοι αποτελούνταν από μία αίθουσα στην οποία προβάλλονταν ταινίες, σύντομα φιλμ και καρτούν σε μια συνεχή ροή, χωρίς συγκεκριμένες ώρες προβολών. Ο θεατής μπορούσε με ένα εισιτήριο να παρακολουθήσει όλες τις προβολές και για όσο επιθυμούσε.
Η ιστορία των trailer ξεκίνησε να γράφεται το 1913. Ο Nils Grandlund, διαφημιστής ενός θεάτρου δημιούργησε ένα διαφημιστικό μικρής διάρκειας, με πλάνα από τα γυρίσματα μιας παράστασης του Broadway. Την ίδια εποχή, στις εφημερίδες δημοσιεύονταν στήλες με σύντομες ιστορίες που η πλοκή τους συνεχίζονταν στο επόμενο τεύχος. Υιοθετώντας την ιδέα ο William Selig πρότεινε στην εφημερίδα Chicago Tribune να συμπεριλάβει μία στήλη στην οποία θα δημοσιευόταν μια περίληψη της σειράς 13 επεισοδίων που προβαλλόταν στις αίθουσες. Η σειρά ονομαζόταν «The Adventures of Kathlyn» και αποτέλεσε τη δεύτερη σειρά που γυρίστηκε ποτέ. Όμως, αυτό που τη διαφοροποιούσε ήταν πως στο τέλος κάθε επεισοδίου, κάποιο περιστατικό έστρωνε το έδαφος για το επόμενο. Την επόμενη τριετία, πολλοί κινηματογράφοι ακολούθησαν την ίδια τακτική για να διαφημίσουν τις ταινίες που προσεχώς θα πρόβαλαν.
Όπως γίνεται πάντα, μια χρυσή ιδέα ακολουθείτε από ένα επιχειρηματικό μυαλό που θα την απογειώσει. Στην περίπτωσή μας αυτό το μυαλό ήταν του Herman Robbins, ιδρυτή της NSS. Η συγκεκριμένη εταιρεία δανείζεται και επεξεργάζεται σκηνές ταινιών πουλώντας τες, απευθείας στους κινηματογράφους. Αν και δεν αγοράζει τα δικαιώματά από τα στούντιο, αυτά όχι μόνο δεν την μηνύουν, αλλά σε πολλές περιπτώσεις υπογράφουν συμβόλαια συνεργασίας. Αρκετά στούντιο επιχειρούν να προωθήσουν τις ταινίες τους με trailer που παράγουν τα ίδια, χωρίς όμως, την ίδια επιτυχία.
Τα επόμενα χρόνια υπήρξαν trailer που πρωτοπόρησαν εισάγοντας το καθένα, μία καινούρια τεχνική για να υιοθετηθεί από τα επόμενα στο μέλλον. Τα πρώτα βήματα των trailer έγιναν την εποχή του βουβού κινηματογράφου. Μία καρτέλα με τον τίτλο της ταινίας, άλλη μία με κάποια κεντρική ατάκα, ορισμένα κλιπάκια από την ταινία και η προβολή των πρωταγωνιστών ήταν όλα όσα μπορούσαν να προσφέρουν τα μέσα της εκείνης της εποχής.
Με την εισαγωγή του ήχου στην προβολή, μία νέα εποχή γεννιέται. Στο «The Jazz Singer»(1927) ο αφηγητής εμφανίζεται πίσω από μία κουρτίνα, απευθύνοντας το λόγο ευθέως στο κοινό. Πρώτη φορά, στο trailer της ταινίας «The Grapes of Wrath»(1940) ακούγεται ένα ηχητικό απόσπασμα. Σε αυτό, δύο βιβλιοπώλες συζητούν για τη μεγάλη ζήτηση του βιβλίου του Steinbeck. Έπειτα η αφήγηση στρέφετε στο θεατή, εξηγώντας του πως πλέον δε χρειάζεται να διαβάσει το βιβλίο γιατί υπάρχει η ταινία.
Στη συνέχεια περνάμε στην εποχή, ορισμένων γνώριμων ονομάτων. Συγκεκριμένα, ο μεγάλος σκηνοθέτης Alfred Hitchcock έρχεται το 1960, με το ανεπανάληπτο μέχρι τότε trailer του «Psycho». Επιχειρώντας να μην αποκαλύψει την πλοκή, επιλέγει να μας ξεναγήσει σε ένα ανατριχιαστικό σπίτι με το μοναδικά μακάβριο τρόπο του. Δύο χρόνια αργότερα, ο ιδίου βεληνεκούς, Stanley Kubrick έχει ήδη ένα ανατρεπτικό trailer στο ενεργητικό του, με την ταινία «Lolita», σχολιάζοντας την τολμηρότητα της ίδια της ταινίας. Η επόμενη προσπάθειά του θα υιοθετηθεί ως κατά κόρων τεχνική για τα trailer μέχρι τη δεκαετία του ’90. Στην ταινία «Dr. Strangelove: Or How I learned to Stop Worrying and Love the Bomb» (1964) έχουμε ένα trailer με έντονα στοιχεία κυβισμού και τη χαρακτηριστική τεχνική της γρήγορης εναλλαγής εικόνων. Αλλά ο Kubrick δε θα μπορούσε να μείνει εκεί. Χρειάστηκαν εννέα μέρες στησίματος, ένας χρόνος γυρισμάτων και η καθηλωτική μουσική του Penderecki για να προκύψει το 1:29 λεπτών αριστούργημα του «The Shining». Ένα ποτάμι αίματος που πλημμυρίζει έναν διάδρομο προερχόμενο μέσα από κάποιους ανελκυστήρες «απαιτεί» την προσέλευση στις αίθουσες.
Ένα από τα πρώτα τηλεοπτικά σποτάκια ταινιών ήταν αυτό της ταινίας «Jaws»(1975), σπάζοντας τα ταμεία με την ευρεία κυκλοφορία του. Τα επόμενα χρόνια, παραγωγές όπως το «Independence Day»(1996) και το «Cloverfield»(2008) βασιζόμενες στον εντυπωσιασμό θα καταφέρουν να πετάξουν το μπαλάκι της προώθησης στο ίδιο το κοινό που λατρεύει να μιλά γι αυτά. Το 1999 και σε ανυπομονησία για το sequel της ταινίας «Star Wars: Episode 1-The Phantom Menace» ένα βίντεο του trailer διέρρευσε στο διαδίκτυο από την κάμερα κάποιου θεατή. Ενοχλημένη από την κακή του ποιότητα, η παραγωγή αποφάσισε να δημοσιεύσει το αυθεντικό στην επίσημη ιστοσελίδα τους. Το παραλήρημα που ακολούθησε μεταφράστηκε σε 3,5εκ. προβολές και 450 απόπειρες λήψης το δευτερόλεπτο, μπλοκάροντας το σύστημα.
Τέλος, από τις απαρχές της γέννησής του το trailer στόχευε στην προώθηση. Περνώντας από διάφορα στάδια έφτασε στο απόγειό του. Τα μέσα αυξάνονται, η τεχνολογία εξελίσσεται και οι διάφορες τεχνικές του ανακυκλώνονται, αναζητώντας πάντα νέους τρόπους να αιχμαλωτίσει την προσοχή.
Πηγή maxmag
Από Χριστίνα Χάσαν-Δογανίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου