Οι διαφημίσεις ήταν ανέκαθεν μια ενοχλητική παρεμβολή στο τηλεοπτικό πρόγραμμα. Τον πρόεδρο της εταιρίας ηλεκτρονικών Zenith, Γιουτζίν Μακντόναλντ, τον ενοχλούσαν τόσο πολύ που έδωσε εντολή στους μηχανικούς της εταιρίας του να βρουν έναν τρόπο ώστε να μπορεί ο τηλεθεατής να απαλλαχθεί από αυτές, αλλάζοντας κανάλι χωρίς να σηκωθεί από τη θέση του.
Βρισκόμαστε στο 1955 και η Zenith παρουσιάζει στο καταναλωτικό κοινό τη συσκευή Flashmatic, την οποία έχει σχεδιάσει ένας μηχανικός ονόματι Γιουτζίν Πόλι.
Έως τότε, υπήρχαν στο εμπόριο συσκευές με τις οποίες μπορούσε ο τηλεθεατής να αλλάζει κανάλια, αλλά έπρεπε να είναι συνδεδεμένες στην τηλεόραση μέσω καλωδίου. Μάλιστα μια από αυτές την είχε κατασκευάσει επίσης η Zenith. Λεγόταν Lazy-Bones και έδινε τη δυνατότητα μεν να αλλάξεις κανάλι, αλλά όχι να χαμηλώσεις την ένταση του ήχου.
Ο πρόεδρος της Zenith, σιχαινόταν τις διαφημίσεις στην τηλεόραση και είχε δώσει εντολή στους μηχανικούς της εταιρίας του να εφεύρουν ένα τηλεχειριστήριο ώστε να απαλλαγεί απ' αυτές
Το Flashmatic ήταν ανεξάρτητο από τη συσκευή της τηλεόρασης, χρησιμοποιούσε μια ακτίνα φωτός και ένα φωτοκύτταρο στην τηλεόραση. Και ήταν μια επανάσταση: για πρώτη φορά ο τηλεθεατής μπορούσε να αυξομειώνει τον ήχο, να αλλάζει κανάλια, μόνο με το πάτημα ενός από τα τέσσερα κουμπιά που διέθετε η συσκευή.
Όπως κάθε τι πρωτοποριακό, το Flashmatic κόστιζε ακριβά. Συγκεκριμένα, κάθε τηλεθεατής που δεν ήθελε να σηκωθεί από την πολυθρόνα ή τον καναπέ του για να γλιτώσει από τις διαφημίσεις, έπρεπε να πληρώσει 100 δολάρια -σε μια εποχή όπου ένα αυτοκίνητο κόστιζε από 600 δολάρια. Το ότι άλλαζε κανάλι κάθε φορά που κάποιος άναβε κατά λάθος το φως στο δωμάτιο, ήταν ενοχλητικό, ήταν όμως το πρώτο πραγματικό τηλεχειριστήριο που είχε εφευρεθεί ως τότε.
Ενθουσιασμένοι τηλεθεατές, με το Flashmatic ανά χείρας, στοχεύουν τη συσκευή της τηλεόρασης για να αλλάξουν κανάλι
Ο Γιουτζίν Μακντόναλντ και πάλι δεν ήταν εντελώς ευχαριστημένος. Ανέθεσε λοιπόν στον φυσικό Ρόμπερτ Άντλερ να σχεδιάσει μια νέα εκδοχή του Flashmatic, που δεν θα είχε ακτίνες φωτός.
Κάπως έτσι γεννήθηκε το Space Command, ένα τηλεχειριστήριο που θυμίζει παλιό Star Trek, λειτουργούσε βάσει συχνοτήτων και είχε όλες τις δυνατότητες του Flashmatic με τα τέσσερα κουμπιά.
Από τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, με την άνοδο της καλωδιακής τηλεόρασης και την έκρηξη των... παράπλευρων συσκευών, όπως τα βίντεο, τα DVD players και οι κονσόλες παιχνιδιών, το τηλεχειριστήριο χρειάστηκε να προσαρμοστεί στην εποχή, προσθέτοντας στην επιφάνειά του δεκάδες ακόμα κουμπιά.
Κανείς όμως δεν μπορεί να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι θα είχαμε φτάσει ως εδώ, αν ο Γιουτζίν Μακντόναλντ δεν εισήγαγε στην τηλεοπτική μας ζωή την έννοια του ζάπινγκ.
Πηγή huffingtonpost
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου